اتوبوسی به نام هوس

مصطفا عزیزی:

Blue Jasmine، بلو جَزمین یا  یاسمن آبی، جاسمین غمگین و یا هرنامی که بخوانیمش بهترین فیلمی بود که در سال گذشته دیدم البته فیلم‌های زیادی در ایران و جهان ساخته و به نمایش درآمد که من ندیدم اما از بین فیلم‌هایی که دیدم آخرین ساخته‌ی وودی آلن بیش از سایر فیلم‌ها توجه‌ام را جلب کرد. یاسمن آبی، وودی آلنی شده‌ی اتوبوسی به نام هوس با بازی به یادماندنی، ویوین لی و مارلون براندو ست.

جاسمین غمگین همان‌قدر تلخ است که «اتوبوسی به نام هوس» و روزگار ما در حالی که به نیمه‌ی دهه‌ی دوم قرن بیست و یکم می‌رسیم همان‌قدر، کم و بیش، تلخ و غمگین است که روزگار مردم در میانه‌ی قرن بیستم. امروز از آن‌روزها تنهاتر هم شده‌ایم و وودی آلن این تنهایی و این جداافتاده‌گی و تضاد بین آنچه هستیم با آنچه دوست‌داریم باشیم را نشان می‌دهد گیرم گاه لبخندی هم روی لب‌های‌مان می‌آورد وودی آلن است دیگر تلخی‌های‌اش هم شیرین است.