شوق پریدن

 شبنم شکوریان
اتریش
***

پیاده‌راه‌های سنگ‌فرش‌شده و آرام، نمای باشکوه ساختمان های قدیمی، نوازندگان خیابانی با شاهکارهای موسیقیِ کلاسیک در کنار بوی قهوه و شیرینی‌هایِ کافه‌های همیشه شلوغ می تواند چهره روزهای معمولی وین را تداعی کند اما وقتی پای مسابقات مهمی مثل جام جهانی فوتبال در میان باشد، وین آرام هم هیجان زده می شود. از یک سو پرچم های کشورهای مختلف به دکه های سوغاتی فروشی سراسر شهر می روند واز سوی دیگر بنگاه های شرط بندی کارشان رونق پیدا می کند اما مهم تر از همه صفحات بزرگ نمایش است که پایشان به کافه ها، رستوران ها، پارک ها و حتی حیاط دانشگاه باز می شود تا در زمان مسابقات فوتبال، حتی کوچه پس کوچه های همیشه آرام شهر هم صدای سوت و فریاد طرفداران تیم ها را بشنوند.

در این میان مکان مورد علاقه ایرانی های مقیم وین برای تماشای مسابقات جایی است نزدیک یکی از کانال های رود دانوب.مکانی که مسئولان رادیو و تلویزیون اتریش برای تماشای مسابقات جام جهانی راه اندازی کرده اند و بیشتر از آنکه حال و هوای فوتبالی داشته باشد، با زمینی ماسه ای و صندلی های استخری شبیه سواحل دریاست اما هر چه هست برای من که طرفدار دو آتشه فوتبال هستم وبه عنوان یک زن در ایران از تجربه تماشای مسابقات فوتبال در محیطی عمومی محروم بوده ام، غنیمت است.

ایران شانسی ندارد

«برای پیدا کردن جای مناسب برای نشستن حداقل 2 ساعت پیش از شروع بازی حضور داشته باشید» این توصیه ای است که صفحه فیس بوکی تماشای مسابقه ایران – آرژانتین در وین به علاقمندان فوتبال دارد. باورش سخت است که تعداد ایرانیان شهری که یک میلیون نفر جمعیت دارد، اینقدر زیاد باشد که جا کم بیاید اما تجربه بازی نیجریه ثابت کرده؛ اگر دیر برسی، پیدا کردن محلی برای نشستن حتی بر روی زمین هم سخت می شود.

ما برای رسیدن به محل تماشای مسابقات باید از کنار دکه های سوغاتی فروشی در نزدیکی دانشگاه وین بگذریم و این یعنی آغاز کل کل فوتبالی.فروشنده ترک یکی از دکه ها اصرار دارد پرچم آرژانتین را به ما بفروشد و در جواب ما که می گوییم ایرانی هستیم با خونسردی جواب می دهد:« ایران شانسی در جام جهانی ندارد.» بعد هم که دوباره ما تاکید می کنیم ایرانی هستیم، باز با همان قیافه حق به جانب می گوید:«من پرچم ایران نمی فروشم، چون شانسی ندارد. شما هم باید قبول کنید!» صحبت با او فایده ای ندارد. در واقع فروشنده ترک تنها طرفدار فوتبال آرژانتین در وین نیست. در میان تیم های همگروه با ایران، هیچ کدام به اندازه آرژانتین در وین طرفدار ندارند این موضوع هیجان تماشای فوتبال در محیطی عمومی را بیشتر می کند.

اما با وجود طرفداران آرژانتینی که در سطح شهر پراکنده هستند، محلی که رادیو و تلویزیون اتریش برای پخش مسابقات در نظر گرفته، در قرق طرفداران تیم ایران است و به همین دلیل به محل پخش که نزدیک می شویم، پرچم های سبز و سفید و قرمز به ما اطمینان می دهند که تنها نیستیم. دیدن صدها نفر ایرانی در کشوری غریب حس جالبی دارد. تعداد ما اینقدر زیاد است که تماشاگران آرژانتینی با لباس های آبی و سفید در میان جمعیت گم شده اند. انگار به یکی از استادیوم های ایران پا گذاشته باشی که ورود زنان به آن ممنوع نیست.

Austria – Iran Soccer Fans are watching the World Cup game against Argentina
Photo By Alireza Farsaei

کابوس مالدیو شدن

«فقط مثل مالدیو گل نخوریم.» این جمله ای است که پیش از بازی به اندازه موهای سرت می شنوی. مثل مالدیو گل خوردن کابوسی است که از زمان همگروه شدن با آرژانتین به جان برخی از ایرانی ها افتاده بود. با این حال وقتی صفحه بزرگ تلویزیون بازیکنان را هنگام ورود به زمین نشان می دهد، فریاد “ایران ایران” در فضا می پیچد. سرود ملی هم که پخش می شود، جمعیت ایستاده با بازیکنان سرود را می خوانند. بعد دست می زنند و دوباره تشویق ها شروع می شود. اما وقتی بازی شروع می شود، جمعیت ساکت است. این سکوت البته دوامی ندارد. تیم ایران برخلاف تصور همه خوب بازی می کند و همین مسئله هیجان را به تماشاچیان برمی گرداند. ۴۵ دقیقه در اضطراب و همهمه ایران ایران با نتیجه صفر صفر به پایان می رسد و حالا طرفداران نگران مالدیو شدن، با اعتماد به نفس از احتمال تساوی دو تیم و اولین صعود ایران از مرحله اول جام جهانی حرف می زنند. خیلی ها هم قرار شام بعد از مسابقه را گذاشته اند. هنوز 90 دقیقه تمام نشده، سور و سات جشن برپاست. انگار رویایی که تا ۴۵ دقیقه پیش در خواب هم محال به نظر می رسید، حالا می تواند رنگ واقعی به خود بگیرد.

مسی منفور و کی روش محبوب

«ایران چی کارش می کنه،سوراخ سوراخش می کنه» تماشاچیان راضی، نیمه دوم را با این شعار آغاز می کنند. خوب بازی کردن بازیکنان انتظارات را بالا برده، به هر حال وقتی مسی با ضربه های آزاد و آگوئرو با ضربات سر نمی توانند خط دفاعی ایران را بشکنند. شاید قوچان نژاد و دژاگه بتوانند در یکی از ضد حمله ها دروازه آرژانتین را باز کنند. 90 دقیقه با همین تفکرات می گذرد و تماشاچیان از نتیجه بدون گل بازی راضی اند. شمارش معکوس برای پایان مسابقه شروع شده اما وقت اضافه همه چیز را خراب می کند. شوت مسی در دقیقه 92 گل می شود تا وضعیت به یکباره عوض شود.حالا همه عصبانی هستند. مسی و داور که پنالتی روی دژاگه را هم نگرفته به منفورترین های جام تبدیل می شوند. البته ایران هنوز برای صعود به مرحله بعدی شانس دارد و همه از بازی ملی پوشان راضی هستند. “باخت شرافتمندانه” عنوانی است که بعد از بازی زیاد شنیده می شود. کارلوس کی روش هم که در زمان حضور تیم ایران در اردوی اتریش مورد نقد بسیاری از طرفداران تیم ملی بوده حالا به چهره ای محبوب بدل شده، مردی که به زعم طرفدارانش کارش را بلد است و تیم را می شناسد. حقیقی، قوچان نژاد، دژاگه، پولادی و حسینی هم عنوان بهترین ها را می گیرند. بازی مدت هاست که تمام شده اما کسی دلش نمی آید به خانه برود. با این حال بازی بعدی غنا و آلمان است و طرفداران پرشمار آلمانی منتظر صندلی هستند. ایرانی ها با اکراه محل را ترک می کنند.

حالا بیرون از محل پخش مسابقات، غلغله است. عده ای مسابقه را دوره می کنند. گروهی با پرچم برای پروفایل های فیس بوک عکس یادگاری می گیرند و عده ای سعی می کنند شرایط صعود ایران به مرحله بعدی را حدس بزنند. این وسط صدای آواز آشنایی هم به گوش می رسد:«نباید مثل یه سایه، زیر پاها زنده باشیم /مثل چتر خورشید باید روی برج دنیا واشیم.»

کاش ایران بوسنی را شکست دهد و به مرحله بعد صعود کند…

* عکسها از علیرضا فرسایی