همیشه پای یک ایرانی در میان است !

از تورنتو تا تهران – ۲
پویان طباطبائی، تورنتو.

زنگ دوم

همیشه پای یک ایرانی در میان است !

چمدان بسته میشود تا با سفری ۱۳۰۰۰ کیلومتری خودم را از تورنتو به داکا، پایتخت بنگلادش برسانم. امسال از تیم اجرایی فستیوال بین المللی فیلم نسیم شرقی کانادا، در دو بخش آسیا و فیلم های معناگرا، ۲ داور (پویان طباطبایی، لون هفتوان) دعوت شده اند و تدریس ورک شاپ (کلاس آموزشی ) ۱۰ روزه فستیوال را هم مجید موثقی بر عهده دارد که از سوئیس به داکا آماده. مهمان دیگر فستیوال، مصطفی عزیزی از فیلم نامه نویسان و تهیه کنندگان قدیمی تلوزیون ایران است که حالا چند سالیست در تورنتو ساکن شده است.  حضور مهتاب کرامتی و امیر اسفندیاری (معاون امور بین الملل بنیاد فارابی) از ایران در هیات دوران بخش زنان و آسیا، حضور ایرانیان را در حیطه داوری را پررنگ تر میکند.

پانزدهمین فستیوال بین المللی فیلم داکا با حضور بیش از ۱۰۰ میهمان خارجی و در شرایط امنیتی ویژه ای شروع میشود. فستیوالی که علارقم مشکلات مالی و سیاسی کشور، توانسته است در ۲۹ سال گذشته ، آرام آرام جایش را باز کرده و حالا تبدیل به مهمترین رویداد فرهنگی بنگلادش بشود. حضور نخست وزیر و وزیر فرهنگ در افتتاحیه جشنواره که در سالن اصلی موزه ملی بنگلادش برگزار میشود ، مهر تاییدی میشود بر اهمیت برگزاری این فستیوال و سخت کوشی و تلاش دوچندان احمد جمال ، رییس فستیوال نوید روزهای پر تحرکی را میدهد. ۱۰ روز کلاس آموزش فیلم سازی برای ۳۰ هنرجو از ۱۱ کشور، برگزاری ۳ روز کنفرانس زنان و ۱۰ روز نمایش فیلم ان هم در موزه ملی داکا، کتابخانه ملی و انجمن فرانسه – بنگلادش اتفاق جالبی است که توجه فیلم سازان مستقل و همچنین سینمای اصلی آسیا را جلب میکند.

روزهای طولانی و سخت داوری فیلم ها با میهمانی های هر شب فستیوال تلطیف میشود و میزبانی صمیمی فستیوال بویژه در باب نحوه پذیرایی غذا، ناخوداگاه قیاسی ایجاد میکند بین فستیوال فیلم داکا و فستیوال فیلم فجر. اگر باخودمان صادق باشیم و رگ غیرت ایرانیمان بیرون نزند، باید گفت که در درجه بندی فستیوال های جهان، هر دو فستیوال فجر و داکا در جایگاهی نزدیک به هم قرار دارند. با این تفاوت که در فستیوال داکا به کیفیت و ایجاد رابطه با اهالی سینما در سراسر دنیا اهمیت داده میشود، حال آنکه در فستیوال فجر تنها کمیت حرف اول را میزند.

تلاش فستیوال داکا برای آشنایی مردم کشور با هنر و فرهنگ، گام موثری است که بارها توسط وزیر امور خارجه بنگلادش  – که یکی از حامیان اصلی این فستیوال است – اذعان شده است. رایگان کردن فیلم ها برای مخاطبان، نگاهی به پرونده سینمایی کارگردانان بزرگ در بخش جانبی از دیگر رویدادهای جذاب این فستیوال است. امسال فستیوال داکا با نمایش فیلم های چاپلین و فیلم های کیارستمی ادای احترامی به این ۲ فیلمساز بزرگ داشت.

علارقم روزهای خوب فستیوال، گفتگوها، دیدارها وآشنایی ها، معرفی برندگان جشنواره در برنامه اختتامیه تمام معادلات را بهم زد و حجم زیاد جوایز فیلم های ایرانی، برای میهمانان خارجی جشنواره این شائبه را بوجود آورد که داوران ایرانی به فیلم های ایرانی جایزه دادند. جایزه ویژه فستیوال به فیلم دختر رسید و جایزه بهترین بازیگر مرد هم به فرهاد اصلانی. میرکریمی هم  ۳ روز قبل از پایان جشنواره خودش را به داکا رسانده بود و برای دریافت جوایز این بخش که توسط اسفندیاری خوانده میشد به روی صحنه رفت. وزیر فرهنگ بگلادش و بازیگر و کارگردان معروف بنگلادشی، توفیر احمد روی صحنه به شوخی ( جدی) ابراز امیدواری کردند که سال بعد حضور سینمای ایران کمرنگ تر باشد.

بلافاصله پس از پایان برنامه اختتامیه با لون هفتوان و امیر اسفندیاری گپی زدم، چرا که این شائبه در بخش داوری آنها صورت گرفته بود. دوستان دلائل خودشان را داشتند و با اضافه شدن خانم کرامتی به گفتگوی ما، قصیده گلمکانی فرصتی پیدا کرد تا درباره نحوه داوری جشنواره و نگاه های متفاوت ما گزارشی برای مجله فیلم تهیه کند که در شماره اسفند به چاپ رسید. عاقبت میهمانی پایانی جشنواره در حالی برگزار شد، که تمامی شب در کنار میهمانان خارجی بویژه اروپایی ها ، باید درباره داوری ها توضیح میدادم و تلاش میکردم تا شرایط را تلطیف کنم.