وقتی آزادی محدود میشود
گفتگو با یاسمن ده میانی، عکاس آژانس NVP
- همزمان با خانه نشینی خیلی حواسم به مدل زندگی کردنم جمع شد.
روزنامه نگار
Sara Faraji
Journalist
کرونا همه را خانه نشین کرد ولی همه را به یک اندازه غمگین و ملول نکرد. دلیلش هم این است که بعضی از آدم ها تا قبل کرونا هم خیلی اهل بیرون آمدن از خانه و معاشرت کردن نبودند و حتی مدل کارشان هم به گونه ای نبود که احتیاج باشد زیاد بیرون از خانه باشند. احتمالا شنیدید که خیلی ها در همین ایام گفتند: زندگی ما در دوران کرونا با زندگی ما قبل از کرونا خیلی فرقی نداشت ولی بعضی دیگر که خیلی آدم های برونگرا، معاشرتی و اهل بیرون بودند و شغلشان به نوعی با مردم در ارتباط بود، در این ایام حسابی روزهای سخت و کسل کننده ای را پشت سر می گذرانند. یاسمن ده میانی، عکاس خبری است که تا قبل از شروع همه گیری بیماری کرونا همیشه مشغول کار و عکاسی از برنامه ها و پروژه های مختلف بوده ولی به واسطه ورود این بیماری تمام کارهای بیرون از خانه ش را کنار گذاشته و خانه نشین شده است. اگرچه از همین فرصت خانه نشینی هم برای کارش یعنی یک پروژه عکاسی استفاده کرده است. او جزو هشت عکاسی است که در پروژه «قدم زدن روی تیغ» حضور دارد و برای آژانس عکس NVP کانادا دو مجموعه عکس تولید کرده است.
ده میانی گفت: از همان ابتدای شیوع ویروس کرونا، وضعیت زندگی و اقتصادی مردم خیلی ذهن من را مشغول کرد و همیشه دوست داشتم بیرون بروم و از همه اتفاقاتی که برای مردم می افتد عکاسی کنم ولی به خاطر مشکل ریوی که بعد از عکاسی از حادث پلاسکو برایم پیش آمد در ایام کرونا مجبور بودم بیشتر از مردم عادی، از خودم مراقبت کنم چون جزو گروه های پرخطر محسوب می شوم. اسفندماه پارسال که این ویروس تازه شیوع پیدا کرده بود، موضوع مشکلات اقتصادی خصوصا برای خانم هایی که سرپرست خانوار هستند خیلی ذهنم را مشغول کرد و به واسطه آشنایی که داشتم عکاسی از یک سالن آرایشی را شروع کردم و در آن نشان دادم که زنان سرپرست خانوار به خاطر مشکلات اقتصادی مجبور بودند در سالن ها حاضر شوند و کار کنند چون به پول احتیاج داشتند، اگرچه تعداد مشتریانشان هم خیلی کم شده بود و ضمن اینکه مجبور بودن مقدار زیادی هزینه برای ماسک و ضدعفونی و اینها بکنند و همین موضوع باعث شده بود که لطمه اقتصادی سنگینی ببینند.
این عکاس جوان ادامه داد: پس از عکاسی از پروژه آرایشگاه زنانه، موج سرایت و شیوع کرونا خیلی سرعت گرفت و من دیدم که اصلا نمی توانم بیرون از خانه بروم و کار کنم و مجبور به خانه نشینی شدم که خیلی هم برایم سخت بود چون همیشه عادت به کار بیرون داشتم. اگرچه یک مدل جدید از سبک زندگی را با همسرم تجربه کردیم که پیش از آن تجربه نکرده بودیم، ولی دلم برای کارهای قبلی م، دیدار و قرارهای دوستانه و مهمانی هایی که میرفتیم یا دعوت می کردیم تنگ شده بود ولی دیدم چاره ای نیست. همزمان با خانه نشینی خیلی حواسم به مدل زندگی کردنم جمع شد و تصمیم گرفتم پروژه ای از شیوه زندگی خودم در دوران کرونا را آغاز و از روزمره خود و کارهایی که در طول شبانه روز درخانه انجام می دهم عکاسی کنم. بعد از کامل کردن مجموعه‌ها هم، دو پروژه را برای آژانس عکسNVP که رایزنی هایی با بنیاد پولیتزر کرده بود ارسال کردم.
ده میانی افزود: با وجود همه اینها کرونا باعث شد که من به کارهایی که همیشه ازشان دور بودم نزدیک شوم، مثل آشپزی کردن؛ چون همیشه مجبور بودم هول هولکی غذا درست کنم. یا مثلا شروع کردم به دیدن فیلم هایی که همیشه دوست داشتم ببینم و مرور کارهای خودم از گذشته تا الان و سعی می کنم سرخودم را گرم کنم و خب البته در خانه کارهایی مثل تدوین و اینها هم انجام می دهم، ولی اوضاع اقتصادی مان مثل قبل نیست.
علاوه بر محدودیت اقتصادی، این دوران، بسیاری از آزادی های من هم محدود شد و مرتب به این فکر می کردم که بخاطر چنین اتفاقی چه قدر آزادی هایم محدود شده و خیلی کارها که قبلا می توانستم به راحتی انجام دهم را دیگر اینروزها نمی توانم انجام بدهم و همین محدودیت، کسالت و حس تکرار روزمرگی بسیاری در من به وجود آورد. به بیان دیگر شور زندگی در من در ایام کرونایی خیلی کم شده و زندگیم دیگر هیجانات گذشته را ندارد.
