سقف قدرت
نگاهی کوتاه به فیلم لوسی Lucy
روزنامه نگار – نروژ
[Web-Dorado_Zoom]
” تمامی قدرت در آسمان و بر زمین به من سپرده شده است. “
(انجیل متی باب ۲۸ آیۀ ۱۸)
همه می دانیم که مغز انسان پیچیده ترین شاهکار خلقت خداوند محسوب می شود. مغز انسان از نظر ساختار فیزیولوژی همانند مغز دیگر پستانداران است، ولی کورتکس آن در مقایسه با دیگر پستانداران دارای گسترش و پیشرفت بسیار زیادی‌است. زمانی دانشمندان بر این باور بودند که با پشت سرگذاشتن جوانی، توانایی شکل گیری اتصالات نورونی جدید نیز در انسان متوقف می شود. دیدگاهی که در سال 2007 مردود اعلام شد ودانشمندان دریافتند که مغز در شرایط مختلف توانایی تشکیل دادن نورون های جدید را دارد و می تواند در دوران بزرگسالی نیز اتصالات جدید نورونی بسازد. همچنین تحقیقات بر روی مراقبه و مدیتیشن نشان داده است که تمرین دادن شدید مغز می تواند عملکرد و ساختار آن را دستخوش تغییر کند.
با همه این تعاریف هنوز هم شایعاتی وجود دارد در مورد اینکه انسان فقط از 10 درصد قابلیت هایش استفاده می کند و هنوز 90 درصد آن دست نخورده باقی مانده است. این باور سال هاست که در میان مردم پذیرفته شده، تصوری که بارها توسط دانشمندان رد شده است.
فیلم «لوسی – Lucy» آخرین ساخته «لوک بسون – Luc Besson» فیلمساز فرانسوی هم تقریبا براساس این باور ساخته شده است و همه داستان فیلم نیزحول محور قدرت مغز و توانایی های آن دور می زند.
«لوسی» با بازی «اسکارلت جوهانسن – Scarlett Johansson» داستان دختری است که در تایلند زندگی می کند و البته دوست پسری هم دارد به نام ریچارد، که یک خلافکار حرفه ای است. «لوسی» در اثر حقه بازی های «ریچارد» تبدیل به یک دلال مواد مخدر شده و به تدریج دچار دردسرهای بزرگی می شود. در یکی از این نقل و انتقالات لوسی مجبور می شود که ماده ای را که حاوی ترکیبات خطرناکی است را به آقای چانگ برساند. اما در حین این کار دستگیر می شود و در حالی که بیهوش است بسته های مواد مخدر در شکمش جاسازی می شوند. از بخت بد او، بسته های مواد مخدر در شکم او باز می شوند و البته تاثیرات عجیب و خارق العاده ای بر لوسی می گذراند. او متوجه می شود که توانایی تمرکز بالایی دارد و این قدرت را دارد که شرایط اطراف خود را به دلخواه تغییر دهد. این همان چیزی است که او می خواهد و از اینجا به بعد است که ابتدا او به سراغ آقای چانگ می رود و…
این فیلم همانطور که گفته شد به استفاده از حداکثر پتانسیل مغز می پردازد و اینکه اگر آن نود درصد قدرت استفاده نشده، به کار گرفته شود بشر دارای چه قدرت خارق العاده ای خواهد شد.
«لوک بسون» ایده جالبی را برای ساختن فیلم اش انتخاب کرده و توانسته تا حدودی هم آن را بپرورد ولی درآخر نتوانسته جواب قانع کننده ای به سوال هایی که در ذهن تماشاگران بوجود می آید، بدهد.
ما قصد نداریم در میانه بررسی یک فیلم، وارد مباحث مذهبی شویم، اما به نظر می رسد اشاره ای کوتاه به آن، بی ارتباط با موضوع این فیلم نیست. همه ادیان ابراهیمی در این موضوع اتفاق نظر دارند که در زمان خلقت انسان خداوند از روح خود در انسان دمیده است. روح منشأ حيات و علم و قدرت در هر موجودى است اين روح داراى مراتب و درجات شديد و ضعيف است كه مرتبه اى از آن در انسان تجلّى کرده است. يكى از ويژگى هاى روح انسانى كه باعث شرافت والاى آن شده، عقل و انديشه است كه مايه تمايز انسان از بسيارى آفريده ها و جانداران به شمار می رود. بنظر می رسد «بسون» فارغ از نگاه مذهبی، به این نکته توجه داشته که بشر چنان پتانسیل عظیمی در مغز خود دارد که با بکار گرفتن آن، توانایی انجام خارق العاده ترین کارها را دارد.
در «لوسی» هم شاهد هستیم که به تدریج مغز او، از توانایی های خود بیشتر و بیشتر استفاده می کند و در هرگام و سکانس مغز او قابلیت های متنوع تری پیدا می کند. اما «لوک بسون» به جای توضیح و توصیف چگونگی این روند، شخصیت اصلی فیلم را تبدیل به یک آدمکش بی رحم می کند. به نظر می رسد انتخاب «اسکارلت جوهانسن» یکی از نادرست ترین انتخاب هایی بوده که می توانسته برای نقش «لوسی» در نظر گرفته شود. در اینکه «یوهانسن» بازیگر توانایی است، تردیدی نیست. ولی چهره او برای این فیلم نامناسب است. به یادآوردن آخرین باری که او در فیلمی لبخند زده، دشوار است. او صورتی سنگی دارد که هیچ حسی را به تماشاگر منتقل نمی کند. در حالیکه برای «لوسی» به بازیگر بهتری نیاز بوده است مثل: «میلا یووویچ – Milla Jovovich» و یا «امبر هرد – Amber Laura Heard».
اما خوب فیلم نقاط قوتی هم دارد که قابل توجه هستند. به طور مثال در حالی که «لوسی» توانایی های زیادی پیدا کرده به طور دائم و پیوسته در پی پیدا کردن یک جواب کامل و غایی برای این پرسش است که اگر از 100 درصد ظرفیت مغز استفاده شود چه اتفاقی خواهد افتاد.
همچنین در فصل انتهایی فیلم «لوک بسون» تصمیم می گیرد که لوسی را به نوعی بر ماشین زمان سوار کند و او را به اعماق تاریخ زمین و بعد اعماق تاریخ خلقت ببرد. تصاویر انتهایی فیلم شگفت آور اند جایی که لوسی آنقدر به عقب بر می گردد که ابتدا دوران ژوراسیک و کرتاسه و زندگی دایناسورها را می بیند البته در حین تماشای این سکانس تماشاگر ممکن است لحظه ای به یاد فیلم «ماشین زمان» بیفتد. و بعد در گام بعدی او آنقدر زمان را به عقب می برد که موفق به دیدن «بیگ بنگ – Big Bang» و انفجار بزرگ ذره می شود ولی فقط تا همین جا را و نه بیشتر. شاید به این دلیل که هیچوقت ظرفیت مغز او در فیلم به 100 درصد نمی رسد.
«مورگان فریمن – Morgan Freeman» هم در نقش دانشمندی است که بر روی پتانسیل های مغز انسان مشغول به تحقیق است در میانه داستان با لوسی آشنا می شود. مورگان فریمن صدای آرامش بخشی دارد و نگاهی مطمئن. در اینجا هم او کاراکتر خود را به خوبی بازی می کند، بازی و صدایش همانقدر یکدست و خوب است که در «رستگاری شاوشنگ – The Shawshank Redemption».
«لوسی» با ایده ای جذاب و قابل قبول آغاز می شود و جلو می رود، اما «لوک بسون» فیلم را به ورطه «اکشن – َAction» می اندازد و به قول معروف ایده را می سوزاند. او می توانست به جای اینکه دوز اکشن فیلم را زیاد کند، کمی هم از جنبه نظری به پرورش ایده جالبش می پرداخت و تماشاگر را بیشتر تحت تاثیر قرار می داد که اما متاسفانه اینگونه نشده است. «لوک بسون» کارهای قابل قبولی در کارنامه خود دارد که بیشتر آن ها فیلم های اکشن هستند و نشان داده که این عرصه را خوب می شناسد. به نظر می رسد که «بسون» خود می دانسته که فقط از این ایده ناب می تواند یک کار اکشن تولید کند نه چیزی بیشتر.
به هرحال «لوسی» با توجه به سوژه جدیدش کار نسبتا قابل قبولی از آب درآمده و آنقدر خوب هست که برای یک بار دیدن به تماشایش نشست.
جدا اين يكى از بهترين نقد هايى بود كه خواندم درباره فيلم لوسى من اين فيلم را تو سينما هم ديدم! خيلى عالى بود!