CoronaVirusاجتماعیصفحه اولقدم زدن بر روی تیغمهمان ویژهویروس کرونا

ماسک با طعم کرونا

گفتگو با حامد بارچیان، عکاس آژانس NVP

کرونا؛ ترکیبی از سیاهی و سفیدی؛ تهدید و فرصت.
گفتگو با حامد بارچیان، عکاس آژانس NVP در باب کار در دوران کرونا. 

سارا فرجی – روزنامه نگار Sara Faraji – Journalist

در اینکه دوران کرونا، دوران خیلی سختی  برای همه بود و هست شکی نیست ولی خیلی ها در همین ایام به تهدیدهای به وجود آمده به چشم فرصت نگاه کردند وسعی کردند با کارهایی هرچقدر کوچک شرایط را برای خودشان کمی قابل تحمل کنند. از فرد که بگذریم، خیلی از مشاغل هم در این ایام وقتی با کم رونقی و کسادی مواجه شدند به فکر تغییر افتادند ودوباره از جا برخاستند و شروع کردند و اتفاقا از این دوباره پاشدن ها جواب خوبی هم گرفتند. حامدبارچیان، یکی از عکاسان پروژه «قدم زدن روی تیغ» که دارای گرنت پولیتزر است در یکی از مجموعه هایش یکی از همین موقعیت های استفاده کردن از فرصت ها را به خوبی روایت کرده و نشان داده که فقط باید بخواهی، باقی ش اتفاق می افتد.

در این دوران حامد بارچیان، عکاس مستند و خبری آژانس NVP کانادا، دو مجموعه عکس تولید کرده است که از نقاط قابل  توجه در آنها , تقابل سیاهی و سفیدی عکسها است و به نوعی بیانگر این موضوع است که جهان جمعی از اضداد است، جمعی از خوبی ها وبدی ها، خوشی ها و ناخوشی ها. یک مجموعه او مربوط به کارکردن زنان روزمرد دریک کارگاه بسته بندی زغال است و مجموعه دیگرش مربوط به کار کردن زنان در یک کارخانه تولید ماسک که داستان جالبی دارد. هر ۲ پروژه در استان گلستان تولید شده است.

حامد بارچیان, عکاس آژانس NVP Image

او درباره چرایی و چگونگی پروژه اولش که روایت کارگران یک کارخانه تولید ماسک در اطراف گرگان است اینگونه روایت می کند: درماجرای سیل پارسال که در استان گلستان آمد، یکی از کارخانه های تولید کیف پارچه ای که در این منطقه رونق خوبی هم داشت و بسیار هم وسیع بود آسیب بسیاری دید و خیلی از دستگاه هایش ار کار افتاد. کارخانه دیگر به کارش ادامه نداد و به مرور زمان دستگاه ها زنگ زدند و مالک کارخانه آنجا را به یک سوم قیمت برای فروش گذاشت ولی با اینحال کسی حاضر به خرید آن نشد؛ تا اینکه در ایام کرونا و در همان ماه های اول سال گذشته که احتیاج به ماسک زیاد شد، مالک کارخانه از این فرصت استفاده کرد و دستی به سر و روی کارخانه کشید و به هرشکلی شد کارخانه را راه انداخت و به کارخانه تولید ماسک تغییر کاربری داد و انقدر کارش رونق گرفت که در همان چند ماهه اول سال تبدیل به بزرگترین کارخانه تولید ماسک در شمال کشور شد. من هم وقتی شنیدم این اتفاق برای کارخانه افتاده خیلی خوشحال شدم و با هماهنگی مدیر کارخانه که از قبل میشناختم برای عکاسی از آنجا که بیشتر کارکنانش هم خانم بودند رفتم.

Gorgan, Iran – May 2020. 26-year old Mojgan, 30-year old Zahra, and 27-year old Fatemeh are working in a small mask production workshop in an industrial region 15 km from Gorgan in north of Iran. Each of them had different jobs in other industries such as carton packaging, disposable plastic container and even as a cook in industrial kitchen. 3 months ago, and due to a coronavirus pandemic, all of them got laid off and had to spend sometimes at home. As a breadwinner they had no other choices rather than finding another job.
Luckily, they had a chance to be hired at this mask factory. This workshop, which is originally a manufacturer of fabric covers, suffered severe damage due to last year flood in northern Iran and declared bankruptcy. But with the outbreak of coronavirus, it was reopened and able to produce 140,000 sanitary masks a day, employing six women who had been fired particularly because of the pandemic.
The workshop manager says that if the second wave of pandemic comes to Iran, they will be ready to produce 400,000 masks a day, if they are provided with the raw materials, which are often imported. (Photo Credit: Hamed Barchian / NVP Images)

بارچیان ادامه داد: نکته خیلی جالب اینکه، در این ایام بسیاری از کارخانه های همان اطراف که تا زمان کرونا کار می کردند، تعطیل و بسیاری از کارگرانشان از کار بیکار شدند. رونق این کارخانه متروک و از کار افتاده باعث شد تا بسیاری از این کارگران بیکار به این کارخانه بیایند و از اینکه می توانند دوباره کار کنند و درآمد داشته باشند خیلی خوشحال شدند و برای من توالی این چرخه و زنجیره خیلی جالب بود.

این عکاس جوان درخصوص دیگر پروژه ش توضیح داد: سوژه دیگر من اما بر خلاف این یکی سوژه م که خیلی سفید و نرم و لطیف بود خیلی سیاه بود؛ هم از جهت موضوعی هم تصویری. در پروژه ای که به موضوع بسته بندی زغال اختصاص داشت به کارگاه تولید و بسته بندی زغال که در اطراف گرگان بود رفتم و از زنانی عکاسی کردم که با وجود شیوع کرونا حتی در همان روزهای ابتدایی ش که همه جا قرنطینه بود و کسی کار نمی کرد، سرکار می رفتند و اتفاقا برعکس همه که درخواست تعطیلی داشتند، این خانم ها ازصاحب کارخود میخواستند که کارگاه را تعطیل نکند تا آنها درآمدشان قطع نشود.

Gorgan, Iran – Jun 2020. Azadeh, 35, is a daily-paid worker at a charcoal packaging workshop. She, who is a mother of three, had been working at a kindergarten before coronavirus outbreak, however, since the closure of educational centers due to coronavirus pandemic, charcoal packaging has been the only job she could take so far. “I come neat and clean each day to work but go back home all covered in black coal dust owing to our working environment,” she said. This manual charcoal packaging workshop that employs ten workers, six of whom are women, has been in business for four years. The workshop had been closed as many other businesses had due to coronavirus outbreak. “After the workshop had been closed for three days, the employees were continually calling and asking to return to work; thereafter, we started working again at the request of the employees,” the workshop manager said.( Photo Credit: Hamed Barchian/ NVP Images)

شرایط کاری این خانم ها انقدر سخت و خشن بود که برای من دیدن و عکاسی کردن از آنها خیلی سخت و دردناک بود. از بدی و سختی شرایط همینقدر بگویم که وقتی با آنها صحبت می کردم، می گفتند: خداروشکر صاحب کار ما حداقل به هوای شرایط کرونا به ما ماسک می دهد بزنیم وگرنه دربقیه ایام سال که بدون ماسک بین اینهمه زغال کار میکنیم.

بارچیان در خصوص تجربیات خودش در این ایام گفت: من کارم در چاپخانه است و در همان روزهای ابتدایی شیوع کرونا، یکی از مشتری های ثابت و خوبمان که من خیلی خوب میشناختمش مبتلا به کرونا شد و درگذشت، بعد از آن من خیلی ترسیدم و در آن ایام زندگی توام و سراسر با ترس برایم خیلی عجیب بود و در ان مدت از همه چیز و همه کسی میترسیدم و مدام فکر می کردم من هم کرونا گرفتم.

Gorgan, Iran – Jun 2020. 34-year old Maryam, 35-year old Azadeh, and 37-year old Zahra are working in a charcoal packaging workshop. This manual charcoal packaging workshop that employs ten workers, six of whom are women, has been in business for four years. The workshop had been closed as many other businesses had due to coronavirus outbreak. “After the workshop had been closed for three days, the employees were continually calling and asking to return to work; thereafter, we started working again at the request of the employees,” the workshop manager said.
“My husband, who is a construction worker, was out of work for two months due to coronavirus outbreak and if I along with my co-workers did not plead with our employer, I would be out of work too and would not know how to make a living,” Maryam said. It is indeed a truly laborious work that I do illegally these days. Nevertheless, to choose between the bad and the worse we have no option but to opt for the bad,” Zahra added. Azadeh, who is a mother of three, had been working at a kindergarten before coronavirus outbreak, however, since the closure of educational centers due to coronavirus pandemic, charcoal packaging has been the only job she could take so far. “I come neat and clean each day to work but go back home all covered in black coal dust owing to our working environment,” she said. ( Photo Credit: Hamed Barchian/ NVP Images)

تجربه دیگری که این ایام برای من داشت اینکه، خانم بنده پزشک و بنا به شغلش در شهر دیگری مشغول است؛ در این ایام بخاطر کرونا و محدودیت ها، ایشان به گرگان آمد و ما بعد از مدتها یک ماه تمام صبح تا شب در کنار هم زندگی کردیم و درواقع کرونا برای ما برعکس بود، به جای اینکه دورمان کند از یکدیگر، باعث شد تا به هم نزدیک شویم و تجربه جدیدی از باهم بودن و زندگی کردن برای مدت زمان طولانی را داشته باشیم. علاوه براین، من همیشه آدم برونگرا و پرنشاط و شلوغی هستم، در این ایام، کرونا من را کمی درونگراتر کرد و باعث شد بیشتر به خودم برگردم و فکر کنم و خب ازاین جنبه هم خیلی جالب و تاثیرگذار بود.

AqQala, Iran – Jun 2020. Zahra, 30, left education after getting a high school diploma, is a daily-paid worker at a workshop producing masks. Until the beginning of March, she had been working at a restaurant in a kitchen and though got a two-year experience in the field, she was fired as well as some other co-workers of hers after the restaurant closed due to coronavirus outbreak. Since then she has been working at a workshop producing masks. She, who is married and a mother of two, declared that her husband is a construction worker, who has been out work for more than two months and could not make any money as a result. It has been three months that she has started her new job, during which she has only had one day off, the first day of the Eid-e Nowruz, a two-week holiday and apart from not working that day, she has been on duty even on the regular rest days. “Although working two shifts and as long as twelve hours a day, I prefer working here over at the restaurant,” she said.
This mask production workshop is located in an industrial region, 15 km from the city of Gorgan in north of Iran. This workshop, which is originally a manufacturer of fabric covers, suffered severe damage due to last year flood in northern Iran and declared bankruptcy. But with the outbreak of coronavirus, it was reopened and able to produce 140,000 sanitary masks a day, employing six women who had been fired particularly because of the pandemic.
The workshop manager says that if the second wave of pandemic comes to Iran, they will be ready to produce 400,000 masks a day, if they are provided with the raw materials, which are often imported. ( Photo Credit: Hamed Barchian/ NVP Images

 


پروژه های عکاسی شده توسط حامد بارچیان برای پروژه قدم زدن روی تیغ

کارگران زغال کارگاه ماسک سازی زنان


نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

دکمه بازگشت به بالا