جنون تجربه

نگاهی به نمایش «بخشش»* سهیل پارسا
سیاوش شعبان پور – کارگردان  تئاتر
تورنتو – مارچ ۲۰۱۴

سهیل پارسا را از نمایش «شکوفه»** تا امروز دنبال کرده ام. تجربه ی تماشای نمایش‌های سهیل پارسا هماره تجربه‌ای تازه بوده است، اما این بار پارسا را متفاوت تر از هر بار یافتم. او عموماً کارگردانی قصه گوست که روایت را در تمام لایه‌های آشکار و نهانش، با ریتمی که خاص خود اوست به پیش می‌‌برد. برخی او را  کارگردانی فرم گرا می‌‌دانند اما آنچه سهیل پارسا را از باقی‌ کارگردانان فرم گرا متمایز می‌‌سازد همگام بودن فرم و روایت در کّل ساختمان نمایش‌هایی‌ ‌ست که تا امروز از او دیده ایم. او نه کارگردانی متن گراست و نه کارگردانی فرم گرا.

او راوی ست و در این راه هر دو عنصر فرم و روایت را به طور موازی به کار می‌‌گیرد. اما در «بخشش» ما پارسای راوی را کمتر می‌‌بینیم و این ملموس‌ترین تفاوت این تجربه ی تازه است در قیاس با آنچه پیش از این از او دیده ایم.این بار سهیل پارسا روایت نمی‌‌کند، سوال می‌‌کند. پرسش در تمام آثار پیشین او نیز به چشم می‌‌خورد ، اما این پرسشگری این بار عریان تر از هر بار خود را به مخاطب می‌‌نمایاند. عناصر تئاتر فیزیکال را در تمام نمایش‌های او می توان یافت. اما آنچه در «بخشش» ویژه است رنگ آمیزی تازه ایست که حضور سه‌ رقصنده در کنار دو بازیگر تاتر به این اجرا داده است. حرکات فیزیکال در تئاتر‌های سهیل پارسا عموما فرمی شکسته داشته اند، اما این بار در بدن‌های راوی ما حضور حرکات منحنی و مدوری را می‌‌بینیم که پیش تر از این در کارهای سهیل پارسا کمتر به چشم می‌‌خوردند. هم نشینی دو فرم شکسته ی پارسا وار که در حرکات پیتر فاربریج، بازیگر و همراه همیشگیش بیشتر دیده می شوند با حرکات گاهی‌ شکسته و گاهی‌ مدور سه‌ رقصنده ی دیگر، رنگ آمیزی متفاوتی به این روایت فیزیکال داده است.

دیگر ویژگی‌ «بخشش» در مقایسه با دیگر کار‌های سهیل پارسا کم رنگ شدن عنصر نور، به عنوان یکی‌ از کلیدی‌ترین عناصر در اجراهای پیشین پارسا و پر رنگ تر شدن عنصر صدا ‌ست. “توماس رایدر پاین”، طراح صدای خوش فکر، در این اثر پا به پای بازیگران، بار روایت و فضا سازی را به دوش می‌‌کشد و منصفانه است اگر که بگوییم به خوبی از عهده ی کار بر آمده است.مصاحبه ‌های ضبط شده و صدایی که حرکت میکروفون در فضا ایجاد می‌‌کند همگام با نور و باقی‌ جزئیات به خوبی فضای مورد نظر کارگردان را برای مخاطبین اثر ایجاد می‌‌کنند و آنان را در جهانی‌ گیج و پر پرسش معلق می‌‌سازند در کل تجربه ی «بخشش» برای من تجربه ای متفاوت بود و گمان می کنم برای سهیل پارسا نیز. این که کارگردانی با پیشینه ی او همچنان از اسارت فضاهای امن می گریزد و کشف فضاهای تازه را تجربه می کند، شجاعتی ستودنی ست. شجاعتی که از جنونی خلاق نشات می گیرد و این جنون این بار هم بارش را به سلامت به منزل رسانده است.

هنر به انقلاب منتهی نمی شود/ گفتگو با سهیل پارسا پنهان نمی کنم/ محمد یعقوبی اولین سفر سندباد…/ ساسان قهرمان

No borders or flags, just one human race\ Interview with Stavroula Logothettis Unexpressed emotions remain trapped inside us\ interview with Peter Farbridge From Micro Perspective to Macro Perspective\ iInterview with Jannik Elkær