و همه راهها به هالیوود ختم می شود
نگاهی به اسکار 87
روزنامه نگار – نروژ
اسکار به عنوان بزرگترین مراسم و رویداد سینما در طی سالهای متمادی همیشه مورد توجه خاص و عام قرار داشته و دارد. علاوه بر دست اندرکاران سینما و علاقمندان به سینما، مردم عادی نیز تحت تاثیر برگزاری آن قرار می گیرند و ناخودآگاه اخبار آن را دنبال می کنند. همانطور که می دانید از بدو اختراع سینما تا کنون به غیر از جوایز مراسم اسکار، مراسم و جشنواره های زیادی در جای جای دنیا به خصوص در اروپا به وجود آمدند تا بلکه بتوانند با اسکار رقابت کنند مانند جشنواره کن، جشنواره برلین و…ولی لازم به ذکر نیست که همه این جشنواره ها با همه های و هوی خود نتوانستند اندکی از شکوه و جلال اسکار بکاهند. گویی اسکار بعنوان ترازوی برتر سینما جایگاه خود را مدت هاست که ثابت کرده است.
مراسم امسال در سالن دالبی هالیوود در لس آنجلس کالیفرنیا برکزار شد. مراسم اسکار امسال شاهد فرد جدیدی برای اجرای مراسم بود و این شخص کسی نبود مگر “نیل پاتریک هریس”، او البته چندین اجرای مراسم مختلف از جمله جوایز “امی” و جوایز “تونی” را در کارنامه کاری اش داشت و این موضوع نشان می داد که چنته او چندان هم خالی نیست یا حداقل اینکه تجربه اجرای مراسم اینچنینی را داشته. ولی خوب از جنبه دیگر کار هریس تا اندازه ای مشکل به نظر می رسید اما چرا؟ به دلیل اینکه مراسم سال قبل را ستاره تلویزیون “الن دی جنرس” اجرا کرده بود که بی تردید بسیار موفق ظاهر شده بود و بعدا اعلام شد که میزان تماشاگران مراسم اسکار سال قبل رشد قابل توجهی داشته و علایم بسیاری نشان می داد که این افزایش معنی دار تعداد تماشاگران رابطه مستقیمی با اجرای عالی الن دی جنرس داشته است. خوب…پس کار پاتریک هریس تا حدود زیادی سخت شده بود، چون حاضرین در مراسم و بینندگان تلویزیونی مراسم به صورت ناخودآگاه اجرای هریس را با اجرای مراسم سال قبل ملاحظه می کنند. هریس مراسم را با یک شوخی نژادی نه چندان مطلوب آغاز کرد که کار چندان مناسبی نبود به این دلیل که در روزگار کنونی تمامی کلمات و حرکات مجریان زیر ذره بین جامعه قرار دارد و کمترین حرکت خطا یا گفتار اشتباه به سرعت در شبکه های اجتماعی منتشر می شود و موقعیت اجتماعی فرد بشدت تحت تاثیر قرار خواهد گرفت.
در ابتدای مراسم ترانه موزیکالی توسط نیل پاتریک هریس اجرا شد که به نوعی تجدید خاطره ای با فیلم های کلاسیک قدیمی بود. در مراسم امسال دو فیلم مرد پرنده ای و هتل بزرگ بوداپست از نظر کاندید شدن برای جایزه ها (9 جایزه) از بقیه فیلم ها جلوتر بودند.
در قسمت بهترین فیلم، مرد پرنده ای موفق به دریافت جایزه بهترین فیلم شد. البته با توجه به موضوع فیلم و البته حضور قدرتمند بازیگر نقش اول آن یعنی مایکل کیتون می شد حدس زد که این فیلم شانس زیادی برای صید این جایزه دارد.
در بخش بهترین کارگردانی بازهم این جایزه به ” آلخاندرو گونزالز اینیاریتو” برای ساختن فیلم مرد پرنده ای تعلق گرفت و طبق معمول بازهم آکادمی اسکار به کلینت ایستوود و فیلم پر سرو صدایش بی اعتنایی کرد تا به همه بفهماند که سلیقه آکادمی متفاوت از بقیه است. فیلم تک تیرانداز آخرین فیلم کلینت ایستوود در مقام کارگردانی، فیلمی تلخ و البته تفکر برانگیز است. داستان تک تیراندازی که بیش از 160 نفر را در عراق کشته است و به آن افتخار می کند. این بار کلینت ایستوود فیلمی درباره جنگ ساخته که اصلا ضد جنگ نیست بلکه او قضیه را از نگاه سربازانی که عاشق این جنگ هستند برای تماشاگران بازگو میکند و جنگ نیروهای آمریکا در عراق را با نوعی حس همدلی با این سربازان به تصویر می کشد. فیلم نظرهای متفاوتی را در سطح جهان برانگیخت ولی خوب، گویی آکادمی اسکار زیاد تمایلی به این فیلم نشان ندادند.
در قسمت بهترین بازیگر نقش اول مرد
در قسمت انتخاب بهترین بازیگر نقش اول مرد، جایزه به “ادی ردمین” بازیگر بریتانیایی رسید. او برای ایفای نقش در فیلم “نظریه همه چیز” این جایزه را به دست آورد. فیلم داستان زندگی استیفن هاوکینگ نابغه فیزیکدان و رابطه او با همسر سابقش است. همانطور که می دانید استیفن هاوکینگ استاد دانشگاه کمبریج است که متاسفانه مبتلا به نوعی بیماری خاص و پیشرونده بوده که قابلیت تحرک را از او سلب کرده. دیگر رقبای ادی ردمین در این بخش استیو کارل، بردلی کوپر، بندیکت کمبربچ و مایکل کیتون بودند.
در قسمت انتخاب بهترین بازیگر نقش اول زن
در قسمت بهترین بازیگر نقش اول زن، “جولیان مور” توانست بر رقبای خود را این قسمت غلبه کند و جایزه را نصیب خود کند. اما به نظر نگارنده جایزه حق مسلم “ماریون کوتیلارد” هنرپیشه توانای فرانسوی بود که متاسفانه نتوانست اسکار این قسمت را کسب کند. ماریون کوتیلارد در فیلم “دو روز، یک شب” هنرنمایی خیره کننده ای از خود به نمایش گذاشت و منتقدان اجرای وی را به شدت ستایش کردند. شاید این موضوع کمی اغراق آمیز به نظر بیاید ولی چنین نقش آفرینی هایی هرچند سال یکبار اتفاق می افتد و واقعا حیف شد که دست ماریون کوتیلارد به جایزه نرسید و ناکام ماند. در قسمت بهترین بازیگر نقش مکمل مرد جایزه نصیب “جاناتان کیمبل سیمنز” برای فیلم “شلاق” شد. دیگر کاندیداها در این بخش رابرت دووال، ایتان هاوک، ادوارد نورتون و مارک رافالو بودند.
در «دو روز، یک شب»، «برادران داردن» بحران اقتصادی اروپا و آسیبی که این بحران بر ترکیب جامعه وارد آورده است را به طورغیر مستقیم مطرح می‌کنند. موضوعی که داردن ها با این فیلم پیش می کشند بسیار بی نقص است، چرا که ترس از دست دادن شغل امروزه یکی از بزرگ ترین سوژه های زندگی روزمره در سراسر جهان محسوب می شود، و حالت راکد و کم شور و نشاطش کافی است تا سبک سینمای صادقانه فیلم و اثر جادو گونه اش را حفظ کند و شما را به زندگی محتاطانه و پریشان ساندرا جذب کند. روایت بی‌واسطه و فارغ از تحلیل واقعیت و بدون کوچکترین اغرق در سینمای برادران داردن این فرصت را برای بیننده فراهم میکند که با اعتماد به نفس به یک تحلیل شخصی از فیلم دست پیدا کند. سادگی داستان تنها با نشان دادن سنگینی تلاش های روزمره روی پا ایستاده، کاری که برادران داردن در آن استادند، و در این مورد مشخص قدرت خواستن به راستی الهام بخش است. در دو روز- یک شب شاهد نمایشی عالی از ماریون کوتیار هستیم، که علی رغم برجستگی‌اش، در دنیای بی آلایش برادران داردن ناهمگون به نظر نمی‌رسد. بازی کوتیار مهار شده و باوقار است و دوباره ثابت کرد که از لحاظ فنی چه بازیگر توانایی است، به طوری که ریزترین جزئیات و ظرافت‌ها را می‌توان از چهره‌اش خواند. کوتیار همانند دو روز، یک شب گیرا و تکان دهنده است
در قسمت بهترین بازیگرنقش مکمل مرد
در قسمت بهترین بازیگر نقش مکمل مرد جایزه نصیب “جاناتان کیمبل سیمنز” برای فیلم “شلاق” شد. دیگر کاندیداها در این بخش رابرت دووال، ایتان هاوک، ادوارد نورتون و مارک رافالو بودند.
بهترین بازیگر نقش مکمل زن
در بخش بهترین بازیگر نقش مکمل زن رقابت سختی بین کاندیداها برقرار بود. “لورا درن” بازی زیبایی در “وحشی” از خود به نمایش گذاشته بود. همه نقش آفرینی زیبای او را در فیلم “مخمل آبی” ساخته “دیوید لینچ” به یاد داریم. دیگر کاندیداها “کایرا نایتلی”، “اما استون”، “مریل استریپ” و “پاتریشیا آرکت” بودند. و سرانجام این پاتریشا آرکت بود که جایزه را با خود به خانه برد.
بهترین فیلم خارجی زبان
کاندیداهای بخش بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان عبارت بودند از:”آیدا” ساخته “پاول پاولیکوفسکی” از لهستان، “قصه های وحشی” ساخته “دامیان زیفرن” از آرژانتین، “لویاتان” ساخته ” آندره زویاگینتسف” از روسیه، “نارنگی ها” ساخته “زازا اوروشادزه” از استونی و “تیمبوکتو” ساخته “عبدرالرحمان سیساکو” از مالی که جایزه به فیلم آیدا تعلق گرفت.
بهترین انیمیشن
در قسمت انیمیشن (قسمت مورد علاقه نگارنده!) تقریبا همه کاندیداها مستحق دریافت اسکار بودند ولی خوب چه است که فقط یک فیلم را می شود انتخاب کرد. “قهرمان بزرگ شماره شش”، “ترانه دریا”، “چگونه اژدهای خود را تربیت کنید 2″، “افسانه شاهزاده کاگویا” و “عروسک های جعبه ای” نامزدهای این بخش بودند. که عاقبت جایزه به قهرمان بزرگ شماره شش رسید. نمی دانم که چرا نگاه آکادمی اسکار به انیمیشن های ژاپنی نگاهی علاقمند نیست، شاید انیمیشن های ژاپنی سرشار از مفاهیم فلسفی و موضوعات اینچنینی هستند و صدالبته چون اکثر مخاطبین انیمیشن ها کودکان و نوجوانان هستند نباید آنقدر پیچیده و غامض باشند. یکی از انیمیشن هایی که توصیه می کنم حتما آن را تماشا کنید “شاهزاده مونونوکه” است مطمئنم که پشیمان نخواهید شد.
