مینا رحیمی, تورنتو | به گزارش مجله تیتر, یک روز پس از اعلام جنجالی رئیس‌جمهور آمریکا، دونالد ترامپ، در شبکه‌های اجتماعی مبنی بر حملات دقیق ایالات متحده به تأسیسات هسته‌ای ایران، جزئیات این عملیات به تدریج روشن‌تر میشود. مقاصد حمله شامل سه سایت حیاتی برنامه هسته‌ای ایران بودند: تأسیسات غنی‌سازی اورانیوم فردو و نطنز، به همراه مرکز فناوری هسته‌ای اصفهان. این عملیات که با نام «چکش نیمه‌شب» شناخته میشود، توسط بمب‌افکن‌های مخفی B-2 اسپیریت مجهز به بمب‌های ۳۰ هزار پوندی GBU-57 (بمب سنگر شکن) و همچنین موشک‌های تاماهاوک پرتاب‌شده از زیردریایی‌ها انجام شد، بنا به گزارش منابع پنتاگون.
رئیس‌جمهور ترامپ این حملات را «موفقیت درخشان نظامی» توصیف کرد و مدعی شد که توان غنی‌سازی اورانیوم ایران «به طور کامل نابود شده است». او همچنین هشدار داد که هرگونه تلافی ایران با نیرویی «بسیار فراتر از آنچه امشب دیده شد» مواجه خواهد شد. پنتاگون تأیید کرده است که خسارت‌های قابل توجهی وارد شده است: ۱۴ بمب GBU-57 به کار گرفته شده که ۱۲ مورد به تأسیسات فردو و ۲ مورد به نطنز اصابت کرده‌اند، و همچنین مرکز اصفهان توسط چندین موشک تاماهاوک هدف قرار گرفته است. این بمب‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که بتوانند به عمق سازه‌های زیرزمینی نفوذ کنند، از این رو برای حمله به سایت‌های هسته‌ای مستحکم بسیار مناسب هستند.
با این حال، ارزیابی‌های اولیه اطلاعاتی آمریکا نشان می‌دهد که هرچند خسارت قابل توجهی وارد شده، برنامه هسته‌ای ایران به طور کامل نابود نشده است. برخی از سانتریفیوژها هنوز سالم به نظر می‌رسند و سازه‌های زیرزمینی علی‌رغم مسدود شدن ورودی‌ها همچنان از نظر ساختاری دست‌نخورده مانده‌اند؛ این موضوع نشان می‌دهد ایران همچنان قابلیت عملیاتی جزئی دارد. در واکنش به این حملات، ایران موشک‌هایی به سوی یک پایگاه نظامی آمریکا در قطر پرتاب کرد. خوشبختانه هیچ تلفات جانی گزارش نشده است و رئیس‌جمهور ترامپ این پاسخ را «ضعیف» خوانده و از ایران و اسرائیل خواست تا برای جلوگیری از تشدید بحران به صلح روی آورند. واکنش‌های جامعه جهانی متفاوت بوده است.
بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، حملات آمریکا را ضربه‌ای قاطع برای حذف تهدید نابودی هسته‌ای توصیف کرد. در مقابل، آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل، این حملات را «تشدیدی خطرناک» خواند و خواستار تلاش‌های دیپلماتیک مجدد شد. با افزایش تنش‌ها، جهان با نگرانی تحولات آینده را رصد می‌کند. تعادل شکننده منطقه خاورمیانه بار دیگر در معرض آزمونی سرنوشت‌ساز قرار گرفته و خطر تشدید بیشتر بحران همچنان بالا باقی است.
