به بهانه آن شب

و باز ناخود آگاه یاد آن روزها می افتم. از نفیر تند آژیر گوشم کر میشود و تا به خودم بیایم، تلی از خاک و آتش میهمان ناخوانده خانه ای ست. بار سفر بسته می شود و راهی مشهد می شویم که شاید چند صباحی آرامتر بماند و مادر که میان اتاق عمل و مجروحان ما را خدانگهدار می گوید. اسفند را در خانه دایی بهمن، که حالا پر است از اقوام جور واجور سپری می کنیم و نوروز می رسد. دلمان خوش است به تماس های کوتاه هر شب از تهران و آن سوی خط که مادر می گوید: “هنوز بیمارستان  را نزده اند”.

و زمان می چرخد.

هفت رنگ عالم است دستان مردمی که به سختی جعبه های پر زرق و برق هدایای نوروزی را  به این سو و آن سو می کشانند. سرمای سوزان زمستان تورنتو مرا به داخل فروشگاهی بزرگ هل می دهد. این روزهای آخر سال میلادی، شهر در تب خرید می سوزد و قدری آنطرف تر، به فاصله یک کلیک ماوس (mouse) ، غزه در آتش جنگ. سکوت رسانه ای و لبخند عابران مرا به یاد شعری از سیاوش  شعبانپور می اندازد:

“ مردمان اینجا        

کثافت‌های سگ‌هایشان را با دست جمع می‌کنند       

 چه شوخی تلخی”

سرم گیج می رود و صندلی خودش را زیر من ولو می کند. نفسم سکسکه اش می گیرد و چشمم تند می زند.

و زمان می چرخد.

گوشم  پر از هوا می شود، صورتم از شیشه های پنجره خشدار. صدای مادر بزرگ می پیچد میان همهمه سکوت و آغوشش مرا در خود. باد می وزد و دفتر مشق که حالا بدون من قرمز ورق می خورد. صدای زنگ بلند می شود. بلند و بلند تر. آن سوی خط مادر می گوید: “شما زنده اید؟ هنوز بیمارستان را نزده اند”. و اندکی بعد آتش و خون میهمان ناخوانده خانه ای.

و زمان میچرخد.

و پنجره غبضه روح می شود از صدای شکستن

کودکانه می دود این هراس

میان خون و شیشه های خرد

که تند می زند این نفس

نفس

نفس

از دیوارهای زیر خمپاره خمیده می رود بالا

و چادرش در خاک

*  *  *

خیس می پرم ، از خوابِ تب       دار می شود این تن عریان خسته ام

در میان بستر و پیچیده ازعرق    که سرد می چکدم

گنگ می آید آن صدای عاشقانه که از دور

می گویدم آرام

“آرام!

بخواب ,

جنگ تمام شد”

پویان طباطبایی
زمستان- 2009
تورنتو